![]() |
martes, 30 de noviembre de 2010
El mito de Prometeo
martes, 23 de noviembre de 2010
A dilixencia

Ano: 1894-1973
Nacionalidade: Estados unidos
Director: John Ford
Guionista: Ernest Haycox, Dudley Nichols
Actores e actrices: Jonh wayne,Claire Trevor,Jonh Carradine,Andy Devine.
Resumo(propio): Trata sobre a viaxe que foi unha dilixencia en estados unidos, cos seguintes viaxeiros:un vendedor de wiski, un doutor que sempre estaba borracho,dúas mulleres, un xogador, un banqueiro e Ringoque era un preso.Pararón nunha aldea,é acolleronos nunha casa, pero non podian marchar de alí,porque había indios é podian matalos.Unha das mulleres estaba a buscar ao seu marido , e cando viu que non estaba na aldea, desmallouse porque estaba embarazada. Logo o médico axudouna a a ter o bebé. Ringo estaba enamorado da muller que a ninguén lle caía ben e pediulle que se casara con el . Ela dixolle que si, e que iría con el á súa casa.Despois cando reanudaros a viaxe, houbo un tiroteo cos indios e morreu o xogador, e foron feridos o vendedor do wiski e o cocheiro. Ao fin chegaron a cidade e levaron os feridos ó médico .Ringo, como tiña un irman que morrera, para vingar a sua morte, matou a un foraxido, e logo marchouse coa muller.
Valoración persoal: A pelicula pareceme interesante é un pouco divertida, estivo moi ben, a pelicula e romantica e a vez hay acción e persecucions, tamén hay amor e traxedia.
miércoles, 10 de noviembre de 2010
Maltrato animal
O Maltrato animal é unha brutalidade que fan cos animais. Exemplos de maltrato: O abandono, mantelos en istalacións indebidas, non facilitarlles alimentos, vendelos para laboratorios, etc. ISTO TEN QUE PARAR...
jueves, 21 de octubre de 2010
A casa voadora
Xoán era un neno que tiña once anos, vivía nunha aldea que se chamaba Albirante.
Unha noite de lúa chea, Xoán estaba na sua casa cos seu pais, estaban ceando,e cando acabou de cear dixo:
-Vou para a cama que estou moi cansó,subiu polas escaleiras e dirixise a seu cuarto, puxo o pixama e meteuse na cama .Estivo uns segundos esperto e logo quedou durmido, Derrepente espertou nunha casa que comezaba a ascender. Xoán estaba moi asustado, uns nenos que estaban a xogar, correrón a mirar o que lle pasaba.Cada vez subía máis é máis ata chegar ás nubes, entón espertou e dixo:
-¡Só foi un soño! e foi a contarllo a seus pais.
Unha noite de lúa chea, Xoán estaba na sua casa cos seu pais, estaban ceando,e cando acabou de cear dixo:
-Vou para a cama que estou moi cansó,subiu polas escaleiras e dirixise a seu cuarto, puxo o pixama e meteuse na cama .Estivo uns segundos esperto e logo quedou durmido, Derrepente espertou nunha casa que comezaba a ascender. Xoán estaba moi asustado, uns nenos que estaban a xogar, correrón a mirar o que lle pasaba.Cada vez subía máis é máis ata chegar ás nubes, entón espertou e dixo:
-¡Só foi un soño! e foi a contarllo a seus pais.
lunes, 18 de octubre de 2010
O amor na esquina
Eran os anos vinte en paris,e había empezado a guerra. Pierre erá un mozo pobre que non tiña pais.Pierre estaba alistado no exercito,so tiña vinte anos, e pensaba que era bastante xoven para ir, pero en realidade todos os mozos tiñan que ir.
Un dia Pierre foi a comprar tabaco ao estanco. Comprou o tabaco e saliu pola porta, desupeto apareceu unha moza , era loira e tiña os ollos azuis ,vestía un vestido branco.Ela o viu e dixo:
-¡Hola son Evelyn!¿é vostede?, son a que vive ao lado da sua casa.-
-Eu son Pierre, encantado-.Estrecharose a man.
-¿Queres vir comigo ao bar da esquina a tomar un café?-
-¡Claro!-Dixo Evelyn sorprendida pola invitación.
Tomaronse o café e falarón de moitas cousas.Logo Pierre acompañouna a sua casa,e lle dixo:
-Mañan teño que ir a guerra.Evelyn quedouse calada,e dixo:
-Te estarei esperando e deulle un bico na meixela.Pasarón dous anos e Pierre volveu da guerra.Correu a casa de Evelyn e non había naide, enton viu un papel colgado na parede que puña: CASA DESABITADA POR MORTE.Pierre empezou a correr e chorrar e foy a o bar da esquina.
Escoita aqui a musica
Un dia Pierre foi a comprar tabaco ao estanco. Comprou o tabaco e saliu pola porta, desupeto apareceu unha moza , era loira e tiña os ollos azuis ,vestía un vestido branco.Ela o viu e dixo:
-¡Hola son Evelyn!¿é vostede?, son a que vive ao lado da sua casa.-
-Eu son Pierre, encantado-.Estrecharose a man.
-¿Queres vir comigo ao bar da esquina a tomar un café?-
-¡Claro!-Dixo Evelyn sorprendida pola invitación.
Tomaronse o café e falarón de moitas cousas.Logo Pierre acompañouna a sua casa,e lle dixo:
-Mañan teño que ir a guerra.Evelyn quedouse calada,e dixo:
-Te estarei esperando e deulle un bico na meixela.Pasarón dous anos e Pierre volveu da guerra.Correu a casa de Evelyn e non había naide, enton viu un papel colgado na parede que puña: CASA DESABITADA POR MORTE.Pierre empezou a correr e chorrar e foy a o bar da esquina.
Escoita aqui a musica
La niña triste
Una multitud invisible tiembla ansiosamente espuma con fuerza.
Una sonrisa curiosa observa de pie nubes del amor.
Rostro esbelto insinua forzosamente penas de la infancia.
Niña nostálica sueña por fin chispas del amor.
Ojos viejos caen lejos de las nubes sin esperanzas.
Multitud invisible aprenden forzosamente noches sin esperanzas.
Una sonrisa curiosa observa de pie nubes del amor.
Rostro esbelto insinua forzosamente penas de la infancia.
Niña nostálica sueña por fin chispas del amor.
Ojos viejos caen lejos de las nubes sin esperanzas.
Multitud invisible aprenden forzosamente noches sin esperanzas.
lunes, 11 de octubre de 2010
O ruido
Despertoume un ruido, levanteime ,o ruido era como un cruxir de papeis.So sei que ese ruido parouse de inmediato cando toquei a papeleira.
jueves, 7 de octubre de 2010
Caperucita roja
Al pasar por un bosque encontró al señor Lobo...
Y le dijo a caperucita:
-Hola,¿Quien eres?
-Yo soy caperucita roja y le voy a entregar esta cesta a mi abuelita.
- ¿Me puedes llevar a la casa de mi abuela?-
El lobo como era muy bueno le dijo que si.
Y le dijo a caperucita:
-Hola,¿Quien eres?
-Yo soy caperucita roja y le voy a entregar esta cesta a mi abuelita.
- ¿Me puedes llevar a la casa de mi abuela?-
El lobo como era muy bueno le dijo que si.
El mar
El mar estaba tranquilo aquella tarde.Derrepente saltó un delfín delante de mis ojos, como si me estuviera saludando, y luego se metío en la azulada mar.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)